Biz, Hepimiz; Bu Hayat Ağacında Gün be Gün açıp, solan Güller gibi gelip, geçiciyiz. Bir görünür, bir kayboluruz. Bize bir Ömür gibi gelen yaşam süremiz göz açıp kapayıncaya kadar geçer, gider.
Bir Düşünsene Dostum; -Gül Ağacında, açmaya hazırlanan Tomurcuk Güller, sıralarını heyecanla beklerler,
– Yeni açmış Genç Güller, ne kadar narin ve güzeldirler, onları koklamaya kıyamaz İnsan,
– Olgunluğunun zirvesinde harika bir Gül ise rayihası ile büyüler Ona derin bir anlayış ve sevgi ile bakanları,
– Artık solmaya başlamış ve yaprakları dökülmeye yüz tutmuş Yaşlı Güller! Ah, ister istemez hüzünlendirir görenleri.
– Sanki, Gül Ağacı Hancıdır da Çiçekleri Yolcudur bu Âlemde. Yaşam ve Bizler gibi..
Hayat devam eder ve Bizlerden de geriye hoş bir seda kalır. Gül gibi açmak ve bir Gül gibi solmak güzeldir. Yaşamdan keyif almak ve Ona Yeni bir Renk, Işık, Koku ve Tad Katmak heyecan verir İnsana ve ‘Bir İlâhî Sır Olan’ Sessizce ve Dünyevi Göz ile Görünmez bir Gizem gibi Yaşar Görünenin İçinde, Dışında… Âlemlerde… Ezelden Ebediyete Dek… DALGALAR VE BEN…
Dün Denizi izledim sahilden, Ağaçların altındaki gölgeden baktım olanlara, Dalgaların oynar gibi yarışını gördüm, kendi aralarında…
Göz açıp kapayınca kadar sürelerde yükselişler, inişler, bir var oluş, ardından bir yok oluş, aslında hep bir oluş, bütünün içinde sevgi ile akıp giden…
Asıldan gelişler, asıla dönüşler, Onlar farkında değillerdi belki de, kaptırmışlardı aralarındaki yarışa kendilerini… Benim için çok kısa An’lar Onlar için Yıllar demekti, öyle güzellerdi ki… Tekrar dönerken içinden çıktıkları yere Onlar da Yaşlı İnsanlar gibi ağlıyorlar mı acaba…? Düşünmeden edemedim… Yoksa yeniden Dalga olacakları için seviniyorlar mı içlerinden…?
Biraz da merak ettim… Hayat Öğretir…
Sevgi ve Işık ile…
Yazar: H. Turgut SAYIN